Donderdagavond, het is 19:30u als de diensttelefoon gaat… wat is dit tijdstip toch altijd weer een cadeautje in de dienst. Gezellig met de kinderen eten, naar bed brengen met een verhaaltje en dat daarna de telefoon pas gaat.
Waar cliënten nog wel eens vragen waar wij op de praktijk slapen leg ik altijd uit dat wanneer de telefoon niet gaat, wij gewoon thuis zijn. En als de telefoon gaat….. dan moeten wij soms binnen 3 minuten in de auto zitten en op pad.
Aan de telefoon hoor ik het meteen het is Jorinde, 41 weken zwanger van haar derde kindje. Omdat haar eerste kind met een keizersnede ter wereld kwam heeft zij een medische indicatie om in, en onder leiding van, het ziekenhuis te bevallen. Maar dat ziet Jorinde niet zitten, het liefst zou zij thuis bevallen met haar man en een van ons.
Haar tweede bevalling (in het ziekenhuis) is heel goed gegaan en Jorinde heeft alle vertrouwen dat dit nu weer zo zal verlopen. Als middenweg hebben we samen met de gynaecoloog besloten dat Jorinde bij aanvang van de weeën zelf bedenkt wat zij wil… en ze belt mij. Aan de telefoon hoor ik het meteen het is Jorinde, 41 weken zwanger van haar derde kindje. De weeën zijn sinds 17:00u op gang gekomen, ook haar kindjes liggen inmiddels op bed en de weeën lijken door te zetten maar zijn nog niet helemaal regelmatig. Ik vraag wat zij het liefste wil en zij vraagt mij haar te begeleiden tijdens de bevalling. Omdat de laatste controles van Jorinde in het ziekenhuis hebben plaatsgevonden ga ik even bij haar langs.
In een van de liefste straatjes van Haarlem (die ik hier natuurlijk niet mag noemen) loop ik door het donker naar de grote voordeur. “Oma” doet open en wijst mij in het donker de weg. Jorinde zit wat gespannen op het randje van haar bed en hoopt enorm dat de weeën vanavond gaan doorzetten. Daar lijkt het wel op, al mogen ze wel nog wat toenemen in kracht en frequentie. Ik controleer Jorinde en haar baby, en constateer wat ik al dacht. We kijken het nog even aan en ik geef tips & instructies over wat te doen de komende uren.
Precies een uur later belt zij opnieuw. De weeën zijn nu sterker, de slijmprop is eruit gevallen en zij en Daniel willen graag naar het ziekenhuis. De tassen staan al klaar en na overleg met het ziekenhuis bel ik haar terug dat zij welkom is. Ik ga ook op pad en we ontmoeten elkaar op de verloskamers.
Op de verloskamers heb ik kort overleg met de klinisch verloskundige van het ziekenhuis en maken we een plan wie wat doet. Het is een officiële ziekenhuisbevalling, maar ons plan om samen de baring te begeleiden is helemaal okay voor Jorinde en Daniel. Voor mij ook leuk, aangezien je als verloskundige je eigen collega nooit echt aan het werk ziet. Alhoewel, deze klinische verloskundige heeft mij nog opgeleid tijdens stages in haar praktijk toen zij nog niet in het ziekenhuis werkte. Toevallig is ook dat zij bij de baring van de tweede van Jorinde en Daniel ook aanwezig was. Dat is nog eens toeval en continuïteit van zorg. (een erg hippe term in de geboortezorg)
Dan arriveren Jorinde & Daniel met drie grote tassen… ik schrik een beetje en moet ook wel een beetje lachen als ik zie wat er allemaal meegenomen is. Ik lijk een beetje in een filmscène terecht gekomen en sta in een hoekje te kijken wat er gebeurt.
Jorinde landt op bed en Daniel trekt zijn speciale “baar-outfit” aan die hen beide de vorige bevalling erg veel heeft geholpen. De zus van Jorinde tovert een enorme filmcamera tevoorschijn en de moeder van Jorinde pakt haar harp uit en stemt deze. Daniel heeft meerdere schemerlampjes mee om de kamer een zachter licht te geven. De stereo staat klaar in de hoek met rustgevende muziek en de geurolie is paraat. Binnen 7 minuten is verloskamer 6 een knus kamertje met gedempt licht en horen we zelfs op de gang de rustige klanken van de harp. De weeën lijken door het ritje naar het ziekenhuis wat afgenomen, dus besluit ik Jorinde en Daniel even alleen te laten en te laten landen. Met een druk op de knop sta ik tenslotte weer in de kamer.
Als ik 30 minuten later ga kijken lijken de weeën weer helemaal terug en hoe? Helemaal in trance vangt Jorinde de weeën op samen met Daniel die zelfs ook voor haar zingt. Het lijkt een filmscène. Ik voel mij bijna overbodig zo mooi en sterk zijn deze twee mensen samen. De zus van Jorinde filmt alles (dus toch nog een filmscène) en de harp maakt de sfeer heel ontspannen. Je zou bijna vergeten dat de baby er straks aan gaat komen.
Niet lang daarna is het zover, drukgevoel….. en iedere verloskundige weet dat bij een derde kind je dan beter je handschoenen aan kan hebben. De klinisch verloskundige die net het CTG zou gaan aansluiten is samen met de verpleegkundige ook op de kamer en controleert de hartslag van de baby. Ik coach samen met Daniel Jorinde door de weeën heen. Wat een kracht hebben deze weeën en wat een oerkracht maken zij los in Jorinde. Ik mag niet weg. Ik mag Jorinde’s hand niet loslaten en mag niet naar de andere kant van het bed om te assisteren bij de geboorte. Wetend dat de klinisch verloskundige haar handschoenen aan heeft, blijf ik dan maar heel dichtbij Jorinde die mij indringend en vragend aankijkt met haar grote ogen. Samen puffen we de allerlaatste weeën weg.
Nog geen 75 minuten na binnenkomst in dit knusse kamertje wordt een prachtige (derde!) dochter geboren. De wereld staat even stil, terwijl de harp doorspeelt en alles wordt gefilmd. Het is bijna surrealistisch zo gaaf. Danie en Jorinde zien pas na een paar minuten dat het weer een meisje is en Daniel is intens blij en opgelucht (hoor ik achteraf).
De verpleegkundige, klinisch verloskundige en ik kijken elkaar aan en lachen naar elkaar. Dit was voor ons allen de eerste “bevalling-met-harp” en een echte beleving. Het blijft ook zo speciaal dat je deze intieme momenten met een gezin mag beleven.
Het is al snel duidelijk dat wij op deze kamer niet echt nodig zijn, de natuur, hormonen en harp doen hun werk. Wij kijken deze prachtige baby na en laten het bezoek naar binnen. Altijd weer bijzonder hoe ik zelf ook een beetje trots ben op die oermoeders en vaders die deze klus toch maar samen doen. Dat gevoel heb ik nu weer.
Nog even samen de administratie en wat napraten en ik ga naar huis, naar mijn mannen die hopelijk allemaal al liggen te slapen, het is immers al 2:00 uur.
En twee uur later, gaat de telefoon opnieuw, het is Ruben… zijn vriendin is hoogzwanger van hun tweede kindje en heeft sterke weeën. Nog voor de nieuwe dag aanbreekt mag ik weer op pad.
Op naar nieuw leven en dit keer wel heel dichtbij huis, binnen 10 minuten sta ik al in de voortuin.
Klaar voor een nieuw wonder… dit zal nooit gaan wennen of “gewoon” worden.
Deze blog is geplaatst na toestemming van beide ouders. Jorinde & Daniel hebben verzocht om hun eigen naam te behouden in deze blog.
Met verzoek van beide ouders als reactie op de blog:
“Wij willen Joyce heel erg bedanken voor haar begeleiding tijdens de bevalling. Wij hadden niet durven dromen dat het zo goed zou gaan. Dankzij Joyce hadden wij tijdens de hele bevalling een stabiele en persoonlijke houvast. Zij maakte het mogelijk om in het ziekenhuis onze eigen ruimte te creëren, waarin wij ons thuis en geborgen voelden. De samenwerking tussen de verloskundige van het ziekenhuis en Joyce van Bolwerk was soepel en vriendelijk. Hoe goed kan je het hebben?: de medische zekerheid van een ziekenhuis gecombineerd met het gevoel van een thuisbevalling! Joyce heeft een natuurlijk talent om zelfverzekerd maar toch bescheiden je te leiden; in het juiste moment je de ruimte te geven, humor te gebruiken of ook duidelijk je te herinneren wat op een gegeven moment belangrijk is. Als wij het met een filmopname vergelijken, dan was er een ervaren regisseuse aan het werk die weet hoe je het beste uit een actrice haalt. … in dit geval een baby! “
– Jorinde & Daniel –
